Wystawy
STAŁE EKSPOZYCJE
SALA MODŁÓW
Najpiękniejsze miejsce OSK, podziwiane przez zwiedzających z całego świata, wzruszające dla potomków dąbrowskich Żydów. Po ponad 73 latach malowidła odzyskały blask, w pełni cieszą oczy pełnym cyklem zodiakalnym, bajecznymi pejzażami Izraela. Symboliczna, przeszklona wnęka ołtarzowa i „świadek Bimy” wskazują na rodowód miejsca – bożnicę, podświetlone gabloty tematyczne (archeologia, historia Polski, szczątki samolotu alianckiego „Halifax” zestrzelonego nad Dąbrową w 1944 r., kultura judaistyczna), monumentalne plansze wystawowe, multimedia (infokioski z kilkoma wirtualnymi ekspozycjami, monitory prezentujące dokumentalne filmy o chasydach, pokazy zdjęć z architekturą sakralną żydowską i chrześcijańską, dworską i ludową) uzupełniają i dopełniają to miejsce, nadając mu niepowtarzalny urok i kreując klimat dialogu kultur oraz tradycji.
ZBIORY MUZEUM POWIŚLA DĄBROWSKIEGO
Muzeum Powiśla Dąbrowskiego powstało w 1983 r. z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Dąbrowskiej i Dąbrowskiego Domu Kultury. Od początku istnienia do 2002 roku działało w strukturach Dąbrowskiego Domu Kultury, w latach 2002-2012 roku funkcjonowało jako częśćMiejskiej Biblioteki Publicznej w Dąbrowie Tarnowskiej.
Na szczególną uwagę zasługuje 6 eksponatów, wybranych przez Małopolski Instytut Kultury w Krakowie do nowoczesnej multimedialnej ekspozycji w ramach projektu: Wirtualne Muzea Małopolski. Są to: Fibula Łużycka (700-600 p.n.e.), „Bukiet” - obraz zalipiański Felicji Curyłowej z 1969 r., buty skórzane dziecięce, tzw. Chłopak, maszynka do wyciskania owoców i młynek do kawy.
Etnografia
Muzeum ma charakter regionalny, a znajdujące się w nim przedmioty to przede wszystkim przykłady kultury materialnej wsi Powiśla Dąbrowskiego. Zebrano przedmioty użytku codziennego związane z dawnym gospodarstwem wiejskim - naczynia drewniane, kołowrotki, dzieże, niecki, łopaty, żarna, żelazka, moździerze, przedmioty używane podczas prac polowych - brony, sierpy, grabie.
Sztuka
Gromadzone są tu również zbiory sztuki ludowej - drewniane figurki wykonane przez miejscowych twórców, płaskorzeźby, obrazy. Na szczególną uwagę zasługują zbiory sztuki zalipiańskiej. To przede wszystkim malowidła na papierze, obrusach, fartuchach, kubkach, pisankach. W Muzeum znajduje się również obraz wykonany przez najsłynniejszą malarkę zalipiańską p. Felicję Curyłową.
Dąbrowiana
Muzeum posiada również pamiątki dotyczące dziejów samego miasta jak również regionu (dokument z odsłonięcia pomnika ku czci poległych podczas I wojny światowej, stare fotografie, świadectwa, akta notarialne, weksle).
Archeologia
Osobny dział poświęcony jest archeologii. Przedmioty pochodzące z wykopalisk - krzemienne toporki, groty od strzał, sąsiadują z najcenniejszymi zabytkami - brązowymi zapinkami i pierścieniami oraz kośćmi mamuta.
Militaria
Na uwagę zasługują również eksponaty związane z II wojną światową. Są to mundury poszczególnych formacji wojskowych, broń biała, pistolety, karabiny, pociski, szrapnele, łuski oraz dokumenty, medale i odznaczenia, a także sztandary. Ciekawym zabytkiem są części samolotu Halifax, który rozbił się niedaleko Dąbrowy w 1944 roku lecąc na pomoc walczącej Warszawie.
SZTUKA LUDOWA ZALIPIA
Wizytówką kulturalną powiatu dąbrowskiego, najbardziej rozpoznawalnym znakiem i marką Powiśla jest jedyna na świecie „malowana wieś” - Zalipie.
Korzenie tej nadzwyczaj kolorowej tradycji są nieco „szaro-bure” i sięgają drugiej połowy XIX w. Wiejskie domostwa z tego okresu nie posiadały pieców z kominami, dlatego też dym z palenisk osiadał we wnętrzach chałup. Zadymione ściany, sufity i piece zaczęto z czasem ozdabiać prostymi wzorami (zazwyczaj kolistymi plamami, zwanymi „packami”), które na przełomie XIX i XX w. przerodziły się w barwne desenie. Malowidłami zaczęto z czasem pokrywać fasady budynków, studnie, a nawet psie budy. W taki oto sposób zrodziła się zalipiańska tradycja zdobnicza. I chociaż zwyczaj zdobienia domów malaturami znany jest w innych regionach Polski, to nigdzie indziej ten rodzaj twórczości nie rozwinął się na taką skalę, jak na Powiślu Dąbrowskim i w Zalipiu. Szczególnym miejscem w Zalipiu, od którego zaczęła się światowa sława tego malowniczego zakątka jest ZAGRODA FELICJI CURYŁOWEJ.
Felicja Curyłowa była najsłynniejszą malarką tego regionu i niemal całe swoje życie spędziła w Zalipiu. Oprócz działalności artystycznej zajmowała się popularyzacją tego miejsca i jego tradycji w całej Polsce, a nawet poza granicami kraju. Jak na propagatorkę twórczości zdobniczej przystało, dom Curyłowej przyozdobiony był wielobarwnymi malaturami, w większości wykonanymi przez samą malarkę. Artystka celowo starała się utrzymać ludowy charakter zagrody, często świadomie rezygnując z technologicznych udogodnień. Dzięki temu w Zagrodzie, oprócz tradycyjnych ozdób, można oglądać meble, sprzęty i narzędzia rolnicze używane niegdyś na wsi. Po śmierci właścicielki zagroda została zakupiona przez Cepelię, a następnie przekazana Muzeum Okręgowemu w Tarnowie, które udostępniło ją przybywającym do Zalipia turystom. Spełnieniem marzenia Felicji Curyłowej było powstanie Domu Malarek. Obecnie można w nim wziąć udział w warsztatach malowania tradycyjnych kwiatów, podglądnąć autentyczne malarki przy pracy, a cyklicznie każdego roku w czerwcu wziąć udział w jednej z najważniejszych imprez kulturalnych na terenie powiatu dąbrowskiego – regionalnym konkursie „Malowana Chata”.
Zdecydowanie warto tutaj zaglądnąć w weekend po święcie Bożego Ciała – wtedy bowiem odbywa się w Zalipiu organizowany od kilkudziesięciu lat konkurs „Malowana Chata”. Uczestnicy konkursu (zazwyczaj biorą w nim udział lokalne malarki, a także dzieci i młodzież) przyozdabiają swoje gospodarstwa wymyślnymi wzorami, odkrywają nowe motywy i doskonalą te dobrze już znane. Dzięki konkursowi zwyczaj malowania chat jest wciąż podtrzymywany, a przyjeżdżający do Zalipia turyści wciąż mogą podziwiać tę niecodzienną sztukę.
Na poziomie -1 w Ośrodku Spotkania Kultur można zobaczyć zapowiedź tego, co w pełni objawi się turystom, którzy dotrą do „malowanej wsi”, jadąc kilkanaście km drogą w kierunku Olesna i Gręboszowa.
TRANSFER NAJWAŻNIEJSZEJ CZĘŚCI DOMU MODLITWY SAMUELA ROTHA
W południowo-wschodniej części sali modłów prezentowane jest oryginalne wyposażenie Domu Modlitwy, transferowane ze Sztiblu przy ul.Daszyńskiego: stojący przy ścianie wschodniej Aron ha-kodesz zasłonięty skromnym aksamitnym parochetem z wyhaftowaną gwiazdą malowidło przedstawiające tablice Dekalogu z koroną, które podtrzymują dwa lwy i dwie gwiazdy Dawida po bokach – w postaci fotokopii.
Na środku znajduje się prostokątna oryginalna bima, na niej rozłożone: pięcioramienne świeczniki bożnicze, tefiliny, lampki chanukowe, kuczki i inne ciekawe znaki judaizmu.
BABINIEC
Na Babiniec – historyczne miejsce spotkań modlitewnych żydowskich kobiet można dojść schodami albo wjechać nowoczesną windą (dwa piętra). Z imponującej wysokości przez przeszklony taras widokowy można podziwiać ornamentykę świątynną tuż przy suficie.
Pierwsze piętro Babińca prezentuje niezwykły portret zbiorowy kobiet dąbrowskich z ubiegłego wieku (fotogram).
SALON MIESZCZAŃSKI
Drugie piętro Babińca to zaaranżowany salon mieszczański z typowym wyposażeniem i zdobnictwem. Na szczególną uwagę zasługują stare przedmioty: cytra, maszyna do pisania, gramofon. Na tej kondygnacji wyeksponowano też w przeszklonych gablotach ciekawe eksponaty ze zbiorów Muzeum Powiśla Dąbrowskiego i księgozbioru Samuela Rotha. Jest to doskonałe miejsce do pokazów multimedialnych, konferencji i lekcji muzealnych. Można też podziwiać historyczny fotogram upamiętniający zjazd absolwentów gimnazjum w Dąbrowie Tarnowskiej z dwudziestolecia międzywojennego.
PAMIĄTKI ZWIĄZANE Z ZAŁOGĄ „HALIFAKSA”
W jednej z gablot na sali modłów prezentowane są fragmenty poszycia zestrzelonego przez niemiecki samolot myśliwy alianckiego „Halifaksa”, który niósł pomoc powstańcom warszawskim w nocy 4/5.08.1944 r. W przejściu schodami na poziom „-1” można oglądać w przeszklonej gablotce sweter oraz mapę załogi odnalezione we wraku samolotu, eksponowane jest też w dużym formacie zdjęcie bohaterskiej załogi „Halifaksa”, która zginęła w katastrofie nad Dąbrową.